جلسه چهارم سخنرانی حجة الاسلام قرائتی محرم ۱۳۶۰

امام حسين (ع)، سخنان- 4

بسم اللّه الّرحمن الّرحيم‏

«الحمد للّه رب العالمين و صلّى الله على سيّدنا و نبيّنا محمّد و على اهل بيته و لعنه اللّه على اعدائهم اجمعين. الهى انطقنى بالهدى و الهمنى التّقوى»

برنامه‏ى دو سه ساله‏ى ما در تلويزيون، درس‏هايى از قرآن بود. ولى گاه و بى گاه ايامى پيش آمده كه برنامه را تغيير مى‏داديم و با تناسب زمان صحبت مى‏كرديم و چون الآن، ايام محرم است، در نظر است كه درس‏هايى از قرآن را موقتاً براى چند شبى كنار بگذاريم و به تفسير و بررسى سخنان امام حسين بپردازيم. چيزهايى هم كه من مى‏گويم، تاريخ عاشورا است. امام حسين (ع)، وقتى مى‏خواهد به كوفه برود، در راه كوفه، چه كسانى او را مى‏بينند، چه چيزهايى به امام مى‏گويند و امام چه جواب‏هايى به اين‏ها مى‏دهد، اين برخوردها را برخوردهاى جالب و مفيد مى‏ديدم. گفتم اين برخوردها را بنويسم و از اين برخوردها چه درسى مى‏گيريم؟ يكى از برخوردهايش را آخر جلسه‏ى قبل گفتم. اينكه امام حسين (ع) وقتى مى‏خواهد به سمت كوفه حركت كند، چه سخنرانى و چه خطبه‏اى مى‏خواند، مرگ را چگونه معرفى مى‏كند؟ خبر شهادتش را مى‏دهد. علم به شهادت خود را بيان مى‏كند. عشق به شهادتش را بيان مى‏كند. بعد دعوت مى‏كند و سپس از مكه وقتى حركت مى‏كند، قافله‏ى بيت المال طاغوت را مصادره مى‏كند. ببينيد امام حسين (ع) چه كرده است.

چرا امام حسين (ع) كوفه را انتخاب كرد؟